Brusselina’s weekly top 5: The first of many

Brussels. The pros.

OK, I'll probably spend a fair amount of my online time bitching about my adoptive city. Still, plenty of reasons to go Belgian and choose Brussels over any other European capital -

1. You can get away in a flash.
Wherever it is you’re headed, chances are it’s not too far away. Whether it is a football game in Barcelona, a shopping trip to Milan or a weekend skiing in Austria - you can get there and back before anyone noticed you're gone. Now, try that from Helsinki, Lisbon or Sofia.

2. In comparative perspective, housing is still cheap.
If you're unconvinced, try to buy property in Amsterdam, Paris, London, Dublin or pretty much everywhere else in Europe.

3. You are not wasting away in a never-ending traffic jam
Belgians die to live in the country while working in town and they rush back and forth daily. Foreigners know better.

4. You get to feel good about yourself.
If for no other reason, then simply because you are more likely to speak the indigenous languages than the locals themselves.

5. If lucky, you can eat well.

Kink in de kabel

Gisteravond was hèt hoofdpunt op het VTM Nieuws een geval van agressie op de Brusselse metro-lijn gecomplementeerd met gratuite beelden van mensen die op elkaar schoppen en kloppen op een niet nader bekend perron.

Aangezien ik elke dag de metro neem (en dit is niet altijd een zalige ervaring), bleef ik de ontelbare reclameboodschappen doorstaan om iets meer te vernemen van dit recente drama. Tot mijn verbazing was er die dag niets afgrijselijks gebeurd op de Brusselse metro, maar waren de beelden enkel behangpapier voor gepresenteerde statistieken in verband met gevallen van agressie over het voorbije jaar. Dit was dus de oorzaak voor de creativiteit van VTM. Geen betere manier om een aantal cijfers te verpakken door ze in volle prime time te illustreren met een veiligheidsvideo van een oude zaak?

Als iemand met jaren televisie-ervaring, kan ik je vertellen dat dit helemaal niet de manier is om het publiek te informeren. Maar als je ons wilt bang maken – fantastisch, ga je gang maar.

Proximus – a bit too close for comfort

My job requires that I spend most of my time on the phone. Sometimes it feels like everyone in the universe has my number and a burning question to ask.

Weekends used to be a time out when the familiar beep would signal not the interest of outsiders but good tidings from friends and the like.

Not any more. A promising beep this Saturday brought no Valentine greetings but apologies from Proximus for screwing up a few days earlier.

Fair enough but if you are guilt-ridden, apologise promptly. (I am by the way still expecting an apology for being grossly overcharged until the European Commission reined in some rules on mobile roaming). If not, don’t pretend. And most of all, don’t assume I want to hear from you whenever you see fit.

So, you have my number. I am starting to think that’s a bit too close for comfort…

Alleen in Brussel...

Begin deze week vond ik een briefje van de directie van het kinderdagverblijf tussen de spulletjes van mijn dochter:

“Elke eerste donderdag van de maand hebben wij met ons team een werkvergadering. Het is belangrijk om voltallig aanwezig te zijn.
Daroom willen we op jullie beroep doen…
Wij zijn op zoek naar vrijwilligers die tijdens deze maandelijkse personeelsvergadering op de kindjes zullen passen in de leefgroepen.
Zou U dit zelf willen doen of heeft U familie of kennissen waarvan U denkt dat zij zich hiervoor zouden willen engageren...
Laat ons dan maar snel iets weten!”

Amper een paar weken na de Dendermonde-tragedie in het land dat Dutroux voortbracht, is een instelling – door Kind en Gezin gesubsidieerd – bezig vreemden te ronselen om op mijn dochter te passen? Ik zal ze zeker snel iets laten weten...